Dalalarning qoq o‘rtasida

Yer-u osmon aro bir ertak –

Yulduzlarning mayin sasidan

Tebranadi oppoq belanchak.

Uxlab qolar horigan ota,

Uxlab qolar terimchi — suluv,

Uxlab qolar chorbog‘ ortida

Ariqchada jildiragan suv.

Faqat qora ko‘zlarin ochib,

Hayratlarga to‘ldirib quchoq.

Onasiga o‘xshatib oyni,

Tamshanadi oyday chaqaloq.

Va mehrdan ichib, ko‘ksini

Chaqaloqqa tutar oy xushhol.

So‘ng allalar aytib, o‘ksinib,

Belanchakni tebratar shamol.

              * * *

Go‘dak qishdan chiqib duch keldi,

Birinchi bor yashil giyohga

Va yuragi hayratga to‘ldi,

Ajablanib boqdi dunyoga.

U giyohga tikildi uzoq –

To‘lib ketdi savolga ko‘zi,

Birinchi bor peshonasida

Paydo bo‘ldi fikrning izi.

Hali ojiz tafakkurida

Ilk bor yondi mitti bir chiroq,

Go‘yo qaqroq sahro bag‘rida

Otilganday bo‘ldi bir buloq.

Anglash uchun mitti giyohni,

Ochilsin deb uning sirlari,

O‘yga botib turar dunyoning

Eng donishmand mutafakkiri.

Xurshid DAVRON