Dadam mashinani darvozadan yo‘lakka olib kirar ekanlar, gapirib qoldilar:

– Ko‘chamizga buriladigan joy o‘yilib chuqurcha bo‘lib qolibdi, har safar mashina shu chuqurga tushib ketyapti.

– Ha, ehtiyot bo‘lib o‘ting-da, – dedilar ayam oshxonadan chiqib.

– Ehtiyot-ku bo‘lyapman, – dedilar dadam kuyinib, – baribir yomon-da. Erta-perta yog‘ingarchilik bo‘lsa, yo‘lovchilarga ham jabr bo‘ladi.

– Ha endi, ko‘cha – ko‘cha-da, dadasi, – dedi ayam.

– Ko‘chaligi to‘g‘ri, – dedilar dadam allaqanday ta’kid bilan. – Savobtalablar ham yo‘qmi deyman, hech bo‘lmasa, tuproq bilan to‘ldirib qo‘yishsa bo‘lardi.

Ayam o‘zingiz-chi, deganday dadamga ma’noli qaradilar. Bir nima demoqchi bo‘ldilar-u, biroq negadir indamay oshxonaga kirib ketdilar. Buni sezdilar, shekilli, dadamning ovozlari gunohkorday pasaydi:

– Mening-ku vaqtim bo‘lmayapti, erta ketib, kech kelayapman, – shunday deb kiyimlarini almashtirgani xonalariga kirib ketdilar.

Ertasi maktabdan kela turib o‘sha chuqurga razm soldim. Haqiqatdan ham, ikki-uch chelak tuproq bilan to‘ldirsa bo‘larkan. Shuni o‘zim qilib qo‘ysam bo‘lmaydimi? Savob bo‘ladi, dedilar-ku. Haydovchilar qiynalmasdi. O‘tgan-ketgan yo‘lovchilar ham xursand bo‘lib, rahmat, derdi.

Uyga kelib yechindim-da, ayam tushlikka tayyorlab qo‘ygan taomlar bilan qornimni to‘ydirdim. Keyin yerto‘laga tushib, eski paqir bilan belkurakni olib chiqdim. Hovli chetini o‘yib tuproq olmoqchi bo‘ldim.

– Tuproq solsam hozircha bo‘ladi, – o‘yladim belkurakni yerga botirar ekanman, – lekin erta qor-yomg‘ir yog‘sa, loy bo‘lib, mashina o‘tganda hammayoqqa sachramaydimi? Sachraydi. G‘isht parchalarimi, toshmi bo‘lsa yaxshiydi. O‘rtog‘im Rahimning dadasi oshxona qurayotgan edi. Balki, singan tosh-g‘ishtlari bordir, – degan o‘yda ularnikiga chiqdim.

– Kel, – dedi Rahim, – uyga kir.

Ovozimni eshitib Rahimning oyisi ayvon derazasini ochib so‘radi:

– Abduazimboy, kelaver. Tinchlikmi?

– Ha, opoqi, tinchlik, ko‘chamiz oldidagi chuqurni to‘ldirib qo‘ymoqchi edim.

– Juda yaxshi ish bo‘lardi, – xursand bo‘ldilar opoqim. – Savob bo‘ladi, bolam, – keyin Rahimga qaradilar, – sen ham qarashib yubor, o‘g‘lim.

– Xo‘p, – dedi Rahim.

– O‘zim qilib qo‘yaman, opoqi, – dedim shoshib.

– Albatta ko‘maklashadi, savobga sherik bo‘lsin bu ham. Ana, mayda-chuyda tosh-g‘ishtlar bor. Paqirda olib borib to‘kinglar-da, ustidan tuproq solib shibbalanglar. To asfalt bo‘lguncha qotib turadi.

Opoqi aytganday qildik: mayda-chuyda tosh-g‘isht parchalarini solib, chuqurni to‘ldirdik, ustidan tuproq to‘kib shibbaladik. Endi o‘tgan-ketgan mashinalar chuqurga tushib, silkinmaydi. Dadam ham xursand bo‘ladilar.

Abdulhay Nosir