Kolya bilan Vanya ko‘chada egasiz yurgan katta, qop-qora itni ko‘rib qolishdi. Itning o‘ng oyog‘i yaralangan, ko‘zlaridan joni qattiq og‘riyotgani sezilib turardi. Bolalar uning yoniga borib, boshini silashdi, oyog‘iga qarab achinishdi va unga bir joy topib g‘amxo‘rlik qilishga kelishib olishdi. Ikki o‘rtoq kundan-kunga tetiklashib, tuzalayotgan itga Juk deb nom qo‘yishdi.

 Juk butunlay sog‘ayib, o‘yinqaroq bo‘lib qoldi. Unga o‘rganib qolgan  ikki o‘rtoq Jukni o‘z-o‘ziniki bo‘lishini xohlardi. Ular har kuni Jukning haqiqiy egasi kim bo‘lishi haqida tortishar,  bu tortishuv esa ko‘pincha janjal bilan tugardi. 

Bir kuni bolalar Jukni yetaklab sayrga chiqishdi.  Juk avval bolalarning atrofida aylandi. Keyin esa oldinga, o‘rmonga qarab yugurdi. Shu payt bolalar yana tortishib qolishdi.

 – Juk meniki! Esingdami uni men birinchi ko‘rgan edim, esingdami?! Demak, u meniki! – dedi Kolya.

–   Yo‘q, meniki, – dedi jahl bi­lan Vanya. – Sen ko‘rgan bo‘lsang, ko‘rgandirsan. Ammo men uni lat yegan oyog‘iga malham qo‘yib bog‘ladim, tu­zalishiga yordam berdim...

Bolalar hamon tortishishar, bir-biriga aslo yon bergisi kelmasdi. 

– Meniki!

– Meniki, – baqirishardi ikkovi ham.

 Ularning shovqini o‘rmonni tutib ketdi.  Shu payt to‘satdan o‘rmonchining hovlisidan ikkita bahaybat zotdor it yugurib chiqib Jukka yopishdi-da, yerga yiqitdi...

Vanya chaqqonlik bilan daraxtga tirmashib chiqar ekan, Kolyaga qarab: 

– O‘zingni qutqar, – deb qichqirdi.

Kolya esa Vanyaning gapiga quloq ham solmay, qo‘liga katta so‘yilni olib Jukka yordamga shoshildi. Shovqinni eshitgan o‘rmonchi yugurib kelib itlarni haydab yubordi. So‘ng biri daraxt tepasida, biri yerda qo‘lida so‘yil ushlab turgan bolalarga qarab baqirdi:

–    Bu kimning iti?! 

–    Meniki! –  dedi Kolya.

Vanya esa hech nima deya olmadi.  

Rus tilidan

Shahrizoda SANAQULOVA tarjimasi