“Ona, sizni juda sog‘indim,

Sog‘inchlardan yuragim pora.

Sog‘ligingiz bilib ovundim,

Mehmon bo‘lib keling bir bora”.

Desa o‘g‘il hasratga to‘lib,

Ona debdi: “Joning omonmi?

Suvsiz qolgan yaproqdek so‘lib,

Ota yurtdan kechish osonmi?

Qolaversa, men o‘rganganman,

Mo‘jazgina fayzli hovlimga.

Yumushlaring ko‘pdir bilaman,

Kelgin desam onang yoniga.

Boray desam, uying xo‘p yaxshi,

Lekin bitta kamchiligi bor.

Har hovlining ko‘rki-yu naqshi –

Supasi yo‘q, yana biroz tor.

Shu kichkina hovlida kechgan

Xotirani unutolmayman.

Menga meros – otangdan qolgan

Supani tashlab ketolmayman.

Kechir, sening ko‘rkli koshonang

Menga makon bo‘la olmaydi.

Uyingdagi bitta kreslong

Supa gashtin bera olmaydi”.

Nafisa Axrorova,

Hamid Olimjon va Zulfiya

nomidagi ijod maktabi, 10-sinf