Biz bolalar har doim ham ustozlarimizning “Ahil-inoq bo‘linglar” degan nasihatlariga quloq solavermaymiz. Shuning uchun gohida o‘zaro tortishamiz, bir-birimizning ko‘nglimizni behudaga ranjitib qo‘yamiz.

Kunlarning birida sinfdosh dugonam  bilan bahslashib  qoldik. Ikkimiz birpasda  arazlashib, boshqa-boshqa partalarga o‘tirib oldik. Shu topda qo‘ng‘iroq chalinib sinfga tarbiya fani ustozimiz qo‘llarida ko‘zgu bilan kirib keldilar. Salomlashgach, ko‘zguni doskaga o‘rnatdilar.

– Bolalar, – dedilar jilmayib, – bugun siz bilan insoniy fazilatlar haqida gaplashamiz.

Ustoz gapiryaptilar-u, mening nigo­him doskadagi ko‘zguda. Birinchi par­tada o‘tirganim uchun u shundoqqina ro‘paramda edi. Unga sinchiklab qarasam, qovog‘i solingan aksim menga o‘qrayib qarab turibdi, qoshlarimni chimirdim – voy, bunchalar xunukman! Yuzim buncha beo‘xshov bo‘lmasa?! Ko‘zguga qarab sekin jilmaydim. Aksim ham menga jilmaydi. Mana bu boshqa gap.

Ustoz o‘zaro hurmat, ahillik, shi­rinsuxanlik haqida  gapirardilar. Shu topda dugonamga qaradim. U men o‘tirgan partaning yon tomonida, sal nariroqda o‘tirar, ko‘zlari ustozda edi. Unga qarab turganimni payqadi, shekilli, men tomonga o‘girildi. Jilmayib turganimni ko‘rib, u ham menga qarab tabassum qildi. “Endi arazlashmaymiz”, – dedim past ovozda. U ko‘zlarini yumib tasdiqlab qo‘ydi. Ustoz ko‘zgu orqali men bajargan harakatlarni do‘stlarimga ham bajartirib, inson o‘zgalar bilan munosabatda doim ochiq yuzli, muloyim tabassumli bo‘lishi kerakligini uqtirdilar. Ko‘zgu orqali bajarilgan ha­rakatlar bunga aniq misol edi. Men dugonam bilan tanaffusda arazlashib, tarbiya darsida yarashib oldim. Ko‘zgu bilan bog‘liq noan’anaviy dars aslo yodimdan chiqmaydigan bo‘ldi.

 Feruza Sanjarova,

Qashqadaryo viloyati Qarshi tumani

42-maktabning 6-sinf o‘quvchisi