Azizaning dadasi tug‘il­gan kunida ajoyib sovg‘a olib keldi. U sovg‘a  qu­tichani ochdi-yu:

—  Vu-uy, buni shi­­rinligini!!! – deb qichqirib yubordi.

Qutichadagi oppoq, momiqqina   yashil ko‘z mushukcha bu shovqindan cho‘chibmi yoki  yorug‘likkami “miyov”, deb boshini ko‘tardi..

— Katta rahmat, dadajon. Anchadan beri shunaqa mushugim bo‘lishini orzu qilardim.

—  Senga yoqqanidan xursandman. Bunga hamma narsa o‘rgatilgan, uy mushugi. Unga mos uycha ham sotib oldim. Ichida qumi ham bor.

—  Unga nima deb laqab qo‘ysam ekan-a?

— Momiqvoy, deb atayqol. Momiqqina bo‘lib turishini qara.

—  Dada, mushugimga nima bersam bo‘­la­di?

—    Mushuklar  yeydigan hamma narsani beraver... Sut, kolbasa, non. Sichqonni o‘zi tutib olaveradi, –  kuldi dadasi.

Aziza Momiqvoyga  dadasi ayt­gan narsalardan tashqari pishloq ham berib ko‘rdi. Biroq mushukcha  ularga qayrilib ham qaramadi. Pishloqni bir hidladi-yu, ketvordi.

Aziza kechgacha Momiqvoyning ko‘nglini olish bilan ovvora bo‘ldi.  Mushuk qorni ochligidan miyovlardi-yu, biroq oldiga tashlangan xom go‘sht, pishgan go‘sht, mushuklar yeydigan “viskoz”ga  qiyo  ham boqmasdi...

—  Agar mushugim ovqat yemasa, men ham hech nar­sa yemayman! – to‘nini teskari kiyib oldi Aziza. Bundan  ota-onasi tashvishga tushib qoldi.

—  Dadasi, qanaqa mushuk olib kelgansiz, kasal emasmi u? Shuncha mazali narsalarni  ham yemaydimi? Mushukni veterinarga olib borib tekshirtirib keling-chi, sog‘mikan? Tag‘in kasali qizimizga yuqib qolmasin dedi onasi havotirlanib.

Vohid aka mushukchani qutichaga solib, mol doktoriga olib bordi.

Shifokor mushukni obdan ko‘zdan kechirgach, unga bir bog‘ ko‘kat berib ko‘rdi. Shunda mushukcha  ko‘katga ochko‘zlarcha tashlandi va bir zumda yeb qo‘ydi.

—  Tavba,  mushuk ham ko‘kat yeydimi? Biz bo‘lsak unga kolbasa, go‘sht berib yuribmiz, – dedi Vohid aka hayratini  yashirolmay.

—  Ha,– dedi shifokor burnidagi ko‘z­oynagini ko‘tarib, – bunaqa o‘txo‘r   mushuklar juda noyob zot. Mingtadan 1 yoki 2 ta uchrasa kerak. Menimcha, bu mushukchangizni  avvalgi egasi hech qachon go‘sht mahsulotlari yemagan. Turli o‘t-o‘lan, sabzavotlar bilan boqqan bo‘lsa kerak. Vaqt o‘tishi bilan mu­shuk­cha ham go‘shtxo‘r bo‘ladi. Buning uchun oz-ozdan go‘sht  berib borish kerak.

Vohid aka   qosh qoraya boshlaganda uyga keldi.. Aziza mushugini intiqib kutib o‘tirgan ekan.

—  Dadajon, shoshib so‘radi: Momiq­voy­ning ahvoli yaxshi ekanmi? Doktor nima dedi?

—  Havotirli joyi  yo‘q. – Vohid aka shunday dedi-da, muzlatgichdan sabzi, bulg‘or qalampiri, karam olib kesdi-da, hayron qarab turgan Momiqvoyning oldiga qo‘ydi. . Momiqvoy ularni  paqqos tushirayotgnda, Vohid aka yana jinday ko‘kat tashladi.. Mushukcha uni ham yedi. Mushugini ishtaxasini ko‘rib Aziza  hayron bo‘ldi.

—  Dada, Momiqvoy sabzavot, ko‘katlarni yaxshi ko‘rar ekanmi?

—  Ha, endi sen ham ovqatlarga ko‘katlarni qo‘shib yeyishni o‘rganishing kerak. Sabzavotlarni ajratmasdan yegin, xo‘pmi, bo‘lmasa mushuging sendan xafa bo‘ladi.

—  Xo‘p bo‘ladi, dadajon. 

Oradan  vaqtlar o‘tdi. Momiqvoy  go‘shtni  xush ko‘rib yeydigan bo‘ldi... Aziza ham shirinliklar, chips, fas-fudlar yeyishdan  voz kechdi. Endi  Azizaning ham taomnomasidan ko‘katlar, meva va sabzavolar   o‘rin  oldi.  

Lobar XAYRULLAYEVA