Oʻrtoqlari bilan oʻynab qaytgan Firdavs buvisining yoniga bordi. Buvisi gulzordagi rayhonlarning urugʻlagan shoxlarini qaychilab tashlayotgan ekan.

– Buvijon, iltimos ertak aytib bering.

– Ertak! Kuppa-kunduzi-ya?

– Nima, kunduzi ertak aytib boʻlmaydimi?

– Boʻlmaydi. Kunduzi ertak aytgan odamni Quyosh jazolaydi.

– Quyosh! Qanday qilib?!

– Kimda-kim yop-yorugʻ mahali ish qilish oʻrniga ertak aytib oʻtirsa, sochi toʻkilib kal boʻlib qoladi.

– Voy, sochsiz bosh Qodir togʻani boshiga oʻxshab yaltirab qoladi-ku. Menga sochsiz buvi kerakmas. Ammo hozir judayam ertak eshitgim kelyapti. Yuraqoling buvijon, uyga kiraylik, – buvisini qoʻlidan tutdi Firdavs.

– Uyda nima qilamiz? – qoʻlidagi qaychini daraxt shoxiga ilib nabirasiga ergashdi buvi.

– Hozir koʻrasiz, uyga kirib olaylik. – Ostonadan oʻtishlari bilan Firdavs buvisining qoʻlini qoʻyib yubordi-da, deraza tomonga yugurdi. Derazaning qalin pardalarini tushirdi. Xona qorongʻilashdi.

– Bu nima qilganing?! – hayron boʻldi buvisi.

– Axir oʻzingiz ertakni qorongʻida aytish kerak, dedingiz-ku! Ana endi ertak aytavering. Bu yerda bizni Quyosh koʻrmaydi, – mamnun qiyofada kuldi Firdavs.

Muhabbat Hamidova