“Gulxan” jurnaliga ishga kelganimda Shuhrat domla bilan ilk marta koʻrishdim. Rahim Bekniyozning “Momiqjon” qissasi eʼlon qilinayotgandi. Masʼul kotib rahmatli Narimon Orifjonov:

– Shuhrat domlaga oʻqitib kel, – dedi. Shuhrat aka oʻshanda tahrir hayʼati aʼzosi edilar.

Eshik qoʻngʻirogʻini bosdim. Xiyol oʻtmay, eshik ochilib, nuroniy bir chehra namoyon boʻldi.

– Keling, oʻgʻlim.

Men qissani uzatdim.

– Yaxshi, – dedilar Shuhrat aka, – uch kundan keyin keling. Oʻqib chiqaman.

Uch kundan keyin borib olib keldim. Varaqlasam, tahririmning baʼzi joylari qayta koʻrilgan, oʻchirganlarim tiklangan ekan. Biron hafta oʻtgach, Shuhrat domlaning oʻzlari kelib qoldilar.

– Tahrirning koʻp joyiga qoʻl urdim. Xafa boʻlma, – dedilar domla sensirab. – Asarni tahrir qilish – uni hafsala bilan boʻyash emas. Yozuvchining uslubi, fikri, maqsadi bor. Bular bilan hisoblashmasdan boʻlmaydi.

Men nima deyishimni bilmasdim. Suhbatlashgim kelardi.

– “Sening sevging” degan kitobingizni oʻqiganman, – dedim oxiri.

– Qʼalay, yoqdimi?

– Zoʻr! – dedim hayajon bilan, – sheʼrlaringizni yod bilaman.

Shuhrat aka bir zum menga nigoh qadadilar.

– Senga yoqqan boʻlsa, men juda xursandman.

– Nega sochlaringiz oq? Hali yosh boʻlsangiz kerak?! – deb yubordim bexosdan.

– Ha, endi, umr degani qayergadir muhr bosadi. Umrimning muhri sochimga tushdi. Aytgancha, “Shinelli yillar” romanini oʻqiganmisan?

– Oʻqiganman.

– Boʻlmasa, yana bir bor oʻqib chiq.

Shuhrat aka xayrlashib chiqib ketdilar. Narimon aka uni kuzatib qaytgach, menga taʼna aralash dedi:

– Bunaqa tomdan tarasha tushgandek savol berma. Katta odam. Urush koʻrgan. Koʻngli ogʻrib qolishi mumkin.

– Ogʻzimdan chiqib ketibdi, bilmay qoldim, – dedim gunohkorona.

Shuhrat akaning tarjimai holi bilan shundan keyin yaxshilab tanishdim.

“Gulxan”dagi davrim menga nafaqat ijod, hayot maktabi ham boʻldi.

Temur UBAYDULLO,