Buyuk Turon davlatin

Sohibi Amir Temur

Yurtni birlashtiray, deb

Yashadi butun umr.

Bu gal Xitoyga yurish

Soʻnggiligin bilmas u,

Yoʻldagi azoblarga

Aslo parvo qilmas u.

Oʻtrorga yetganida

Ayoz esib, yogʻdi qor.

Amir farmon chiqarib,

Tunashga qildi qaror.

Kun botib, kech kirganda

Tezlashdi dovul, boʻron.

Askarlar chodir qurib,

Jon saqlar yoqib gulxan.

Sayxun daryo shov-shuvi

Orom bermas quloqqa.

Xayolingni buzardi,

Boʻlsa hamki yiroqda.

Joʻshib oqar edi u

Tutqich bermay sovuqqa.

Dur-u gavharlarini

Sochib qochar qirgʻoqqa.

Arslonbob koshonasi

Turar qorga belanib,

Goʻyo uning ustidan

Tushardi qor elanib.

Tushda koʻrib otasin,

Temur ketdi uygʻonib.

Padari gaplarini

Eslar yonib-oʻrtanib.

Vaqtini boy bermay deb

Tashqariga chiqdi u,

Chin davlatin goʻyoki

Bir zumda zabt etdi u.

Iloj qancha, nachora,

Maqsad sari intilar.

Voz kechmasdan yurishdan

Allohdan najot tilar.

Yodga tushar tush takror,

Darz ketdi dilda armon.

Yorugʻ dunyo koʻziga

Koʻrinardi zimiston.

Izlab kelgan yoriga

– Nechun kelding? – der sezib.

– Boqsam, oʻrinda yoʻqsiz,

Shamollar yursa kezib

Deb, keltirdim-da chopon.

Yelkaga tashlab turing,

Amirim, siz hamisha

Salomat boʻlib yuring.

Nechun buncha xomushsiz.

Ne dard qildi faromush? –

Soʻradi Bibixonim,

Shubhada yonib joni.

– Turon davlat bayrogʻin

Men koʻklarga koʻtardim.

Shunday boʻlsa, har qachon

Maqsadimga yetardim.

Xalq dedim, xalqim dedim,

Umrim oʻtdi tashvishda.

Mustahkam davlat qurish –

Bilursiz, ogʻir ish-da.

Xonim, bugun tong chogʻi

Gʻalati bir tush koʻrdim.

Taʼbirini topolmay,

Oʻzimni behush koʻrdim.

Qilichimni, otimni

Padarim olib ketdi.

– Yetar shuncha shon-shuhrat, –

Deb meni koyiy ketdi.

Saltanatni koʻtarding,

Yoʻl ochding ilm-fanga,

Ravnaq topib, el-u yurt

Mehri ortdi vatanga.

Qurildi rasadxona,

Madrasa, minoralar.

Havas qilar hattoki,

Koʻkdagi sayyoralar.

Agar barcha akobir

Qilsa sendek harakat,

El-u yurt behad yashnab,

Ortaverar barokat.

Soch-soqolga oq tushdi,

Yurishni toʻxtat, bolam.

Tilagim qabul etsang,

Shod boʻlardi onang ham.

Samarqand qad koʻtardi,

Sayqallashdi yana ham.

Jaholat, johillarning

Bariga berding barham.

– Shoshiltirmang, otajon

Hali juda ishim koʻp,

Oxiriga yetmagan

Yurish-u tashvishim koʻp.

Yassaviy, Bibixonim

Koshonasi bitgan yoʻq.

Peshtoqdagi bitiklar

Oxiriga yetgan yoʻq...

Otam qoʻlini siltab,

Tushib ketdi shu soyga.

Meni dogʻda qoldirib,

Bilmam ketdi u qayga.

– Tushlarning aksi boʻlgʻay,

Qoʻrqitmang, amirzodam

Valiahdlar oʻsishsa,

Gʻamxoʻr boʻlur bizga ham, –

Dalda berdi malika,

Garchi dilda tahlika.

Oʻtror ostonasida

Temurbek boʻldi xasta.

...Isitma-yu otashda

Yonardi Amir Temur.

Qilgan ulugʻ ishlari

Koʻzidan oʻtar bir-bir.

Chora izlab tabiblar,

Oʻtkazdi tunni bedor.

Lek aslo boʻysunmadi

Ajal otli u gʻaddor.

Sohibqiron jonini

Olib ketdi u battol.

El asl oʻgʻlonini

Koʻtargancha yelkaga,

Yoʻl oldi motam ichra

Kutayotgan oʻlkaga.

Yer yuzining sayqali –

Goʻzal poytaxt Samarqand

Oʻgʻlin bagʻriga oldi –

Dilida ming bitta dard.

Taxt boʻlgan Gʻoʻri amir

Nochor boqar mungʻayib...

Oʻn sakkiz ming olamning

Sarvarlari kelishdi.

Ulugʻ Sohibqironni

Soʻng manzilga qoʻyishdi...

Mangulikka daxldor

Inson aslo oʻlmaydi.

Jasurlarni hech qachon

Mahv qilib boʻlmaydi.

Asrlardan boʻy choʻzib,

Boqadi Sohibqiron.

Unga taʼzimda hamon

Koʻhna yurt – buyuk Turon.

Ernazar Roʻzimatov