Yakshanba, yaqindagina koʻchaga oʻynagani chiqib ketgan Akmaljon hovliqqancha hovliga qaytdi.

– Dada, dada-a!

Kursi ustiga chiqib kir yuvayotgan opachasi Aqida soʻradi:

– Namuncha baqirmasang! Dadam nimaga kerak boʻlib qoldilar yana?..

– Aytmayman!

– Xo-o, buni qaranglar-a... Dadajoning uyda yoʻqlar!

– Varrak yasab berishlari kerak!

– Unday boʻlsa... oshxonadalar.

Akmaljon oʻsha yoqqa shoshdi:

– Dadajon, menga varrak yasab bering!

– Xoʻp boʻladi, lekin hozir emas. Ertaga, maylimi?

– Yoʻq! – yer tepindi erkatoy, – hoziroq yasab berasiz!

– Hozir iloji yoʻq oʻgʻlim... ovqat qilyapman, ayangni koʻrgani shifoxonaga boraman. Sen aka boʻlibsan. Onang senga ukacha olib kelarkan!

– Kim aytdi?.. – Akmaljonning ogʻzi ochilib qoldi.

– Doʻxtirlar telefon qilishdi, tezroq borishim kerak.

– Bir oʻzingizmi?

– Bir oʻzim!

– Men-chi, men...? – Akmaljonning labi titradi.

– Ertalabdan buyon aqli yoʻq bolalarga oʻxshab aytganimni qilmay koʻchada oʻynab yuribsan... Xafa boʻldim!

Akmaljon oʻylanib qoldi.

– Aqlli bola boʻlsam, olib borasiz-a?

– Oʻylab koʻraman...

Akmaljon tashqariga chiqdi, pildirab yurib qoʻylarga yem soldi, Targʻilga paqirda suv tutdi, ariqdagi suvda yuz-qoʻlini apil-tapil “yuvgan” boʻldi.

Uni kuzatib turgan opachasi soʻradi:

– Varrak nima boʻldi?

– E-e... Ertaga! Endi dadam bittamas, ikkita varrak yasaydilar.

Sobir Jabbor