Oʻgʻilchaga tanbeh berildi. Ayni tushlik paytida: “Noningni dasturxon yonida ye! Toʻpingni keyin oʻynaysan!..”

Oʻgʻilcha parvo ham qilmadi: oyogʻida toʻp, qoʻlida non...

– Kimga aytyapman?! Dasturxonga kel!

Koʻzi toʻpda, qoʻlida non, qulogʻida – tinglagich...

– Hoy, bemaza! Nonning ushoqlari toʻkilyapti!

Telefondan ashula tinglayotgan bolaga tanbehlar foydasiz edi.

– Qoʻyavering, dadasi, oʻynasa oʻynar...

Ota chidab turolmadi, shartta oʻrnidan turdi-da, oʻgʻlining beliga qistirilgan telefonni yulqib oldi va jahl aralash yerga urdi. – Senga telefon olib berganning padariga...

Oʻgʻilcha telefoniga achindi, ona – oʻgʻliga. Koʻzlardan yosh tomchiladi. Bu yoshlar non ushoqlariga juda-juda oʻxshar edi.

Sobir Jabbor