O‘sha kuni maktabga ancha barvaqt kelib qolibman. Vaqt o‘tkazish uchun bufetga kirdim. Qarasam, oldiga  bir lagan  “gumma”ni qo‘yvolib, qo‘shnim – mendan bir sinf yuqorida o‘qiydigan  Abdulloh o‘tiribdi.

– Ishtahang karnay-ku, osh bo‘lsin, – dedim kinoya aralash.

– E, Aziz, juda vaqtida kelding-da, kimni mehmon qilsam ekan, – deb o‘tirgandim, – u o‘rnidan turib yonidagi stulga  ishora qildi. Men ikkilanib to‘xtab qoldim.

–   Tortinma o‘tiraver, ikkalamizdan ham ortadi, – dedi u jilmayib

– Namuncha, och qolganlarga o‘xshab...

– Bugun maktabda navbatchiman. Barvaqt kelib,  hammadan keyin ketishim kerak. Shunga ochqab qolmay, degandim. Lekin ko‘plik qilyapti. O‘tir, sovimasdan yeb olaylik.

– Endi ishtaha bilan  gumma chaynayotganimda, yana ikkita sinfdoshi  “ko‘makka”  keldi... Qorin to‘ygach,   Abdullohga  rahmat aytib, o‘rnimizdan turdik. Abdulloh  kirish qo‘ng‘irog‘ini chalishga ketdi.

– Ajoyib o‘rtog‘imiz bor-da,  juda saxiy. Tez-tez bizni mehmon qilib turadi, – dedi  Botir.

– Uyda  ovqatlanmay kelsam ham och qolishdan qo‘rqmayman, Abdullohga ishonaman-da, – dedi  Hojiakbar.

– Zo‘r  bola, gap yo‘q, kitobiy tilda aytsak –  chinakam Hotamtoy, – dedi sinfdoshlar, men ularning fikriga qo‘shilib bosh irg‘ab qo‘ydim.

Lekin keyin o‘ylanib qoldim. Abdulloh to‘g‘ri ish qilyaptimi? Axir u o‘zi hali  ishlab pul topmayotgan bo‘lsa. Pulni goh pensioner  buvisidan, goh dadasidan  oladi. Abdullohlarning oilasi katta. O‘zidan keyin uchta  ukasi bor. Shunday ekan, kattalarni ayasa, huda-behudaga  pul  so‘rayvermasa, dadasining puli tejaladi. Tejalgan pullar esa ukalarining bog‘chasiga, ro‘zg‘orning kam-ko‘stini  to‘ldi­rish­ga sarflanadi-ku!

Shunday emasmi? Siz nima deb o‘ylaysiz, aziz mushtariy?

Aziz IBROHIMOV,

Toshkent shahar

Yashnobod tumanidagi

 341-maktab o‘quvchisi