Bu  voqea  uzoq  kelajakda  sodir  bo‘lgan.  Taxminan  4980-yilda.  U  davrda  texnika  juda  rivojlangan  edi.  O‘sha yili  bir oilada  chaqaloq  dunyoga  keldi.  Uning  ismini  Sherzod  deb  qo‘yishdi.   Sherzod  tez  o‘sa  boshladi.  U  yarim  yoshda  yurishni,  1  yoshda  gapirishni o‘rgandi,   2  yoshda  uy ishlarida ota-onasiga  yordam  bera  olardi.  Uch  yoshdan  bog‘chaga  bordi.  Lekin  bog‘cha opalar o‘rnida  robotlar  edi.  Maktablarda  ham  o‘qituvchilar  robot  bo‘lib, bu ko‘p  bolalarga  yoqmas  edi.  Masalan,  bolalar  uyga  vazifani  qilmagan  bo‘lsalar  yoki  darsda  shovqin  qilishsa,  robot  o‘qituvchi  o‘sha  o‘quvchining  yoniga  kelib,  qo‘rqinchli  ovozda  “Nega  uyga  vazifani  bajarmadingiz” der  edi. Sherzod  maktabda  a’lo  o‘qir  edi.  Tarixga, fantastik  kitoblarga  qiziqa  boshladi,   o‘tmishga sayohat  qilgisi  keladi.  Ya’ni, tarixni  o‘z  ko‘zi  bilan  ko‘rishni va o‘tmishda  yashashni  xohlar, orzularini  dadasi  va oyisiga  aytib  yurardi. Tez  orada  uning  orzusi  amalga  oshdi...

Bir  kuni  Sherzod  maktabdan  kelgandan so‘ng uxlab qoldi. Juda charchaganidan qanday  uxlab  qolganini  sezmadi.

Qarasa, qadimgi  Misrda emish.  U  atrofga boqib hayron bo‘ldi,  lekin xursand  edi.  Shunday  qilib  u  qadimgi  Misr, Hindiston, Xitoy, Yunoniston va Turonga  sayohat qildi. Misrda  Sherzodga  har  xil  taqinchoqlar,  Hindistonda  esa  sanskrit  tilida  yozilgan  “Ramayana”  va  “Mahabharata”  kitoblarini  be­­­rishdi. Xitoyda esa “Seysmograf”, ya’ni vul­qon  qachon otilishini  bilish  uchun  ish­la­tiladigan uskunani va qadimgi Xitoy  qo­g‘ozidan sovg‘a qilishdi. Chunki ular miloddan avvalgi 1-asrda  qog‘ozni  ixtiro  qilishgan. Turondan  esa  Zardushtiylar tomonidan  yo­zilgan  kitob  “Avesto”ni  esdaslik uchun oldi. Uning nomi “Qat’iy  belgilangan  qo­nun-qoidalar”  degan  ma’noni  anglatadi.  Yu­nonistonliklar  “Abak  hisob  taxtachasi”ni had­ya qildi.  U  bu  sovg‘alardan  juda  xursand  edi... 

Sherzod birdan uyg‘onib  ketdi  va  barcha ko‘rganlari tushligini tushundi. Ertasiga Sherzod  maktabdan  kelgach,  stoliga  qaradi-yu, hayron qoldi.  Tushidagi  sayohatda  olgan  sovg‘alar  stolda turgan  ekan. Mo‘jiza!  “Axir  bu  zo‘r-ku!” – deb  yubordi   va  unga  kulib  qarab  turgan  ota-onasining  bag‘riga  otildi.

 Shamsiqamar   AHMEDOVA, 

Toshkent shahar  Uchtepa  tumanidagi 106-maktabning

6-sinf o‘quvchisi