Qadim-qadim zamonlarda emas, hozirgi zamonda Jasur ismli bola bor ekan. Lekin uni ko‘pchilik o‘z oti bilan emas, balki Chalavoy deb chaqirar ekan. Chunki u juda ham dangasa, boshlagan ishini hech qachon tugallamas ekan-da. Chalavoy qish kunlarining birida o‘rtoqlari bilan qorbobo yasamoqchi bo‘libdi. Ammo, qorbobo yasayotgan paytida oyisi chaqirib qolibdi. U uyga kirib, hayratga tushibdi.

Shukrullo boboga bog‘bonlik ota meros edi. U nafaqat o‘z bog‘i yoki tomorqasida, balki qo‘ni-qo‘shni hovlisida, ko‘cha-ko‘yda bo‘sh yer ko‘rsa, darhol o‘sha yerga ham nihol ekardi. Bobo tomorqasidagi o‘rik daraxti tagidan chiqqan niholni erta bahor ko‘cha yuzidagi ariq bo‘yiga ekdi. Mehr bilan parvarishladi. Chunki bobo, men olamdan o‘tib ketganimdan so‘ng ham odamlar bu daraxt mevalaridan

Bir bor ekan, bir yo‘q ekan, qadim o‘tgan zamonda bog‘ qo‘ynida azim bir daraxt o‘sar ekan. Unda qirmiz tusli sersuv, shirin olmalar pishar ekan. Ularni ayniqsa bolalar xush ko‘risharkan. Qip-qizil, yirik olmalar ichida ikkitasi juda maqtanchoq ekan. Biri: “Men juda chiroyliman, xuddi yoqutdek tovlanaman” deb kerilsa, ikkinchisi: “Men juda mazaliman, yoqimli ifor tarataman” deb maqtanarkan.

Bir bor ekan, bir yo‘q ekan. Yurgan yo‘lida tabiatga zarar yetkazadigan Jahongir ismli sho‘x bola bo‘lgan ekan. U ko‘cha-ko‘yda ko‘zi tushgan gullarni uzib, daraxtlarning shoxlarini sindirarkan. Kattalar, “unday qilma”, deb nasihat qilsa ham sira quloq solmas ekan. Bir kuni Jahongir ariq bo‘yida uchib yurgan kapalakning ortidan quvlab, mahalladagi katta bog‘ga yetib kelganini ham bilmay

Umidjon maktabidan qaytayotib qo‘llaridagi yukning og‘irligidan qadamini zo‘rg‘a sudrab bosayotgan cholga yetib olibdi. Otaxonga salom bergach:

– Bobojon, qo‘lingizdagi xaltalardan birini menga bering, ko‘tarishib yuboray, – deb cholning o‘ng qo‘lidagi kattakon xaltani olibdi...

Manzilga yetib borishgach, Umidjon xaltani darvozaxonaga asta qo‘yib chol bilan

Bizning jiydazor bogʻimiz bor. Dadamning aytishlaricha, bu yerlar bir vaqtlar xilvat joy boʻlib odamlar hatto oʻtishga hadiksirar ekan. Bu tashlandiq yerni bobomning bobosi oʻzlashtirishga jazm qilibdi. U kishi jiyda gulini juda yaxshi koʻrgan ekan. Shu sabab ham bu yerga jiyda nihollarini ekibdi. Har yili jiyda gullaganda bogʻni aylanar ekanmiz dadam gʻurur bilan: “Bu bizning tariximiz,

Nasiba choyini apil-tapil ichgancha maktabga yugurdi. Lekin yoʻl chekkasida yotgan koʻzlari maʼyus kuchukchani koʻrdi-yu taqqa toʻxtadi.

“Bechoraning ochlikdan sillasi quridimikan, yoki tunda begona kuchuklar taladimikan? Biror narsa yeyishi kerak. Ovqat yesa, sogʻayib ketadi”, degancha undan uzoqlashdi.

Darsdan qaytayotib qarasa, it hamon oʻsha yerda yotibdi. Nasiba uni

Bugun tongdan yaxshi kayfiyat bilan uygʻondim. Qushlar sayrab, tongni olqishlayotganga oʻxshaydi. Zinadan tushayotib, shipdagi chiroqqa koʻzim tushdi. Atrofini arilar oʻrab olishibdi. Juda jahlim chiqdi. Keyin oʻzimga-oʻzim arilarga qarab, “hali senlarnimi... qarab turlaring, koʻrsatib qoʻyaman! Oʻzingni uyingday kerilasan”, dedim-da, nima qilishni oʻylay boshladim.

Nima qilsam ular

Bahor... Shifoxona palatasining ochiq darchasidan oʻrik gulining hidi dimogʻimizga urildi. Ukam ikkalamiz derazadan tashqariga qaradik. Quyosh charaqlab turibdi. Oʻrik gullari ustida asalarilar gʻuv-gʻuv uchgan, daraxt atrofida esa bolalar quvlashmachoq oʻynashyapti.

– Qaniydi, menga ham doʻxtirlar yugurishga ruxsat bersa, – xoʻrsindi ukam. Uning yuragi xasta. Har taʼtilda men uni

Qoʻshni uyda yashovchi Rahmatulloh bilan yaqin doʻstmiz, qadrdon boʻlib ketganmiz. Bir kuni u bilan tong saharlab azbaroyi nima qilishni bilmaganimizdan, kattagina taxta boʻlagidan nimadir yasayotgan paytimiz “taq-taq” degan ovozdan hovlidagi supada uxlayotgan dadam uygʻonib ketdi. Koʻzlarini chala ochib:

– Obbo, vaqt oʻgʻrilari-yey! Yana vaqtingizni bekorga sarflayapsizmi? –

Toshkent shahar Yashnobod tumanidagi 161-maktab oʻquvchilarining ijodiy ishlarini ustoz-targʻibotchi, jurnalist Dilorom ISMOILOVA tavsiya etdi.

Doʻst

    Do‘stim Sardor bilan kechki sayrga chiqdik. Birdan to‘g‘rimizdan  bo‘yi mening yarmimdek keladigan it chiqib qoldi. Sardor qochib ketdi, men esa

Gulnora opa ishdan kelgach, uylarni bir qator ko‘zdan kechirib, atrofga razm soldi. Hovli yuziga suvlar sepilgan, o‘rik daraxti tagidagi so‘riga ko‘rpachalar solingan. Xontaxta ustiga chiroyli guldasta qo‘yilib, bir chekkasiga xat ham yozib qo‘yilgan edi. Xatda “Oyijon men sizni yaxshi ko‘raman. Siz uchun o‘zim ovqat qilaman...” Gulnora opa hayratlanib xatni qayta-qayta o‘qib chiqar ekan, bu

Bahor. Yomg‘irli kunlar. Shahnoza dera­zadan yomg‘ir yog‘ishini tomosha qilyapti. “Eh-h, yomg‘ir tezroq tugay qolsaydi, o‘r­toqlarim bilan mazza qilib o‘ynardik”, – deb xo‘rsindi u. Nihoyat yomg‘ir tindi.  Bulutlar ortidan quyosh ko‘rindi. Shahnoza yugurib oshxonaga onasining oldiga bordi.

–  Oyijon yomg‘ir to‘xtadi. Endi ko‘chaga chiqib o‘ynasam,

Deraza tokchasidagi gul so‘liy boshlaganda oyijonim tagini yumshatib, suv quyar ekanlar, uni “Chiroyligim”, deb barglarini silab qo‘ydilar. Ertalab turib qarasam, gul shunday yashnab ketibdiki, hatto shoxlarida ko‘pdan buyon kutayotganimiz g‘uncha ham bo‘y ko‘rsatibdi. Hovlimizdagi bo‘g‘otga in qurgan qushlar hammamizdan qochadi. Biroq akam ko‘rinishi bilan darrov yerga tushib pildirab yura

Dilshod bilan Murod qadrdon do‘st. Ular bir sinfda tahsil oladi, birga dars qiladi. Har ishni birgalikda bajarishga intiladi.

 Ikki do‘st maktab yo‘lakchasidan ketayotgan edi Murodning ko‘zi yerda yotgan  pulga tushdi.

– Do‘stim, anavi yerda yotgan pulmi?

– Qani? – Dilshod u ko‘rsatgan tomonga qaradi-yu, darhol pulni qo‘liga oldi. – 50 ming so‘m

Buvim bilan o‘tirib bemalol nonushta qilgach dasturxonni yig‘ishtirgach qoqqani  hovliga chiqdim. Havo aynibdi. Oftob kulrang bulutlar  orasiga kirib ketibdi. Buni ko‘rib dilim xira tortdi. Qiziq, ob-havo nega odamning kayfiyatiga ta’sir qilar ekan-a, o‘yladim ichkariga kirayotib. Ko‘zim beixtiyor devordagi soatga tushdi. “Obbo, darrov 12 bo‘libdi-ya, maktabga ketish kerak”. Kiyinib

Sinfdoshlar – Jasur va Umidning orasidan qil o‘tmasdi. Jasur barchaning e’tiborida bo‘lgani uchun Umidning ko‘nglida unga nisbatan jinday baxillik ham bor edi. Shundanmi, nima bo‘ldi-yu, bir kuni...

Umid tanaffus paytida hech kim yo‘qligidan foydalanib, sinfdoshi Mahmudning sumkasidagi 100 ming so‘mni olib, Jasurning portfeliga solib qo‘ydi.

Mehribonlik uyida tarbiyalanayotgan

Bolalikning zarhal bogʻlarida kezib yurgan oʻquvchilik yillarim men uchun qanchalar qadrli ekanligini yillar oʻtgan sayin anglab boryapman. Biz bir gala quvnoq qizaloqlar avvaliga darslarga biroz eʼtiborsiz boʻlib yurganmiz. Keyinchalik ustozlarning hurmatini qozonish ilinjida koʻproq kitoblar olamiga shoʻngʻib ketdik. Otam kelajagimni oʻylab, menga bildirmasdan radio hamda televideniye

(Hikoya)

Hasan respublika bola­lar kutubxonasi tashkil etgan tanlovda 1-o‘rinni egal­ladi. Mukofotga plan­­­shet berildi. Hasan uni qo‘liga olganida, ko‘z oldiga buvisi keldi.

  Yutug‘ini bag‘riga bosib, o‘qituvchisi bilan birga uyiga keldi. Qarib, mushtdekkina bo‘lib qolgan Karima xola ko‘ziga yosh olib, Hasanni

Boshida Humo qushi,

Avjida sho‘x yallalar.

Aytilmoqda xotirjam

Beshiklarda allalar.

Odimlarimiz shaxdam,

Porloq kelajak sari.

Davron sursin shod-xurram,

Yurtimizda yosh-qari.

Yuksalmoqda har go‘sha,

Tog‘larning xushhavosi,

Kuylanar erta tongdan

Mustaqil yurt

Uddaburon bekasiz,

Keksa-yu yoshga yoqqan.

Uyimiz farishtasi,

Qo‘l-oyog‘ingiz chaqqon.

O‘smoqdamiz bearmon,

Sizdan olib zo‘r ibrat.

Pand-u nasihatingiz

Bizlar uchun chin hikmat.

Omon bo‘ling, onajon,

Siz erursiz baxtimiz.

Sizni har dam shod etmoq,

Ko‘ngildagi

Bu  voqea  uzoq  kelajakda  sodir  bo‘lgan.  Taxminan  4980-yilda.  U  davrda  texnika  juda  rivojlangan  edi.  O‘sha yili  bir oilada  chaqaloq  dunyoga  keldi.  Uning  ismini  Sherzod  deb  qo‘yishdi.   Sherzod  tez  o‘sa  boshladi.  U 

Bahorning beg‘ubor havosida ko‘k uzra charx urib raqs tushayotgan qaldirg‘och nogahon qanotini kuchsiz silkitib yerga qulab tushdi. Bu mo‘ljalda adashmagan palaxmonli bezori bolaning ishi edi. Ammo u qush qulagan ko‘chada emas, boshqasida bo‘lgani tufayli qaldirg‘ochning qayerga tushganini sezmay qoldi.

Ko‘cha boshida papka osib olgan qizaloq Umidaxon kelayotgan edi. Qaldirg‘ochga 2-3

Burgutcha g‘ayrioddiy chiqib qoldi. Daroz bo‘yi, baquvvat panjasi va ko‘rkam savlati bilan boshqa tengqurlaridan yaqqol ajralib turar, buning ustiga uchishda ham uncha-muncha katta yoshli va abjir burgutlarni dog‘da qoldirar edi.

U kunlar o‘tgani sayin ulg‘ayib, qanotlari o‘sib, yanada kuchga to‘ldi. Parvozi ham barchani lol qoldira boshladi. Burgutcha uchish mashqlarida tengqurlari