Men tabiat qo‘ynida rasm chizishni yoq­tiraman. Ayniqsa, bahorda dala-qirlarda yash­nagan ko‘m-ko‘k maysalarni ayt­may­sizmi...

Birsam, maysalar shitir-shitir qildi. Qarab tursam, bir mushuk bazo‘r sudralganicha maysalarni saralab-saralab, hidlab yeyapti. “Axir, mushuklar go‘shtxo‘r hayvon-ku”, deb hayron bo‘ldim. “Balki, qorni ochib, majburligidan yeyayot­ganmikan”, deb o‘ylab, xaltamdan bir burda non olib oldiga tashladim. Mushuk nonga qayrilib ham qaramadi. Maysalar oralab, yo‘lida davom etdi. Uni  veterinarga olib borishim kerakmidi”, deb xayol qildim mushukka achinib. Oradan ikki haftacha vaqt o‘tdi.

Ijod qilish uchun yana o‘sha o‘tloqqa bordim. Ne ko‘z bilan ko‘ray-ki, o‘sha mushuk maysalar ustida kapalak quvlab yuribdi. Qanday mo‘ji­za! Nahotki mu­shuk dardiga davoni ta­biatdan izlab topgan bo‘l­sa?! Shu voqeadan so‘ng, tabiat haqiqiy tabib ekan­ligiga amin bo‘ldim.

Dilnura Quronboyeva,

Xorazm viloyati Gurlan tumani 42-AFCHO‘I maktab, 6-sinf o‘quvchisi