Zilzila bolalari
Navro‘z mintaqamiz xalqlarining qadimiy va umumiy bayramidir. Uning mohiyatida do‘stlik, ahillik, bag‘rikenglik, yaxshi qo‘shnichilik kabi olijanob fazilatlar o‘z ifodasini topgan. Xalqimiz azaldan bu bayramni do‘st-u yaqinlari, qon-qardoshlari bilan birga nishonlagan.
Turkiy xalqlar hamisha yaxshi va yomon kunlarda bir-birini qo‘llab-quvvatlagan. Bunday do‘stlik va ahillik bugungi kunda xalqlarimiz o‘rtasidagi aloqalarga mustahkam asos bo‘lmoqda.
Joriy yil 22-mart kuni Anqaradagi “O‘zbek sofrasi” restoranida fayzli va go‘zal anjuman tashkil etildi. Baland va bahavo tepalikda joylashgan muhtasham qal’ada rejalashtirilgan yig‘in mezbonlari Anqaradagi O‘zbekiston elchixonasi va elchixona qoshida tashkil etilgan “O‘zbegim” Xalqaro jamiyat bo‘ldi.
O‘choqlarga o‘t qalandi. Turkiy xalqlarning azaliy va bahoriy taomlari bo‘lgan sumalak, ko‘k somsa, ko‘k chuchvaralar tayyorlandi. Tandirlarda nonlar yopildi. Palov damlanib, fayzli dasturxon tuzaldi. Bu anjumandan uch mushtarak maqsad bor edi: avvalo 6-fevral kuni Turkiyada ro‘y bergan va “Asr falokati” deb nomlangan zilzila qurbonlarini yod etish, og‘ir kunlarda turk xalqining yonida bo‘lish, qon-qardosh, birodarlik rishtalarini yanada mustahkamlash va turkiy xalqlarning qadimiy bayrami Navro‘z, – qutlug‘ Ramazon oyi bilan qutlash edi.
Zilzila qurbonlarini xotirlab, Qur’on tilovat qilindi.
Anqaradagi elchixonalar, Xalqaro darnaklar (jamiyat) va baladiyalar vakillari jafokash turk xalqiga hamdardlik bildirib, salomatlik tilashdi.
Tadbirga kelgan uch yuzdan ortiq mehmon orasida zilzila hududidagi bolalar uchun maxsus xayriya marafoni e’lon qilindi. Xayriya mablag‘lari, o‘yinchoqlar yig‘ildi.
22-mart kungi tadbir 21-mart kuni 12000 dan ortiq etnik o‘zbeklar yashaydigan Ovakentda tashkil etilgan Navro‘z saylining mantiqiy davomi edi. Zilziladan zarar ko‘rgan va ayni kunlarda chodirlarda istiqomat qilayotgan Ovakent xalqiga ham Anqaradagi O‘zbekiston elchixonasi va “O‘zbegim” Xalqaro jamiyati tomonidan osh, sumalak tortildi. Ayollar va bolajonlarga O‘zbekistondan keltirilgan milliy liboslar, futbol formalari, kitob, varrak va boshqa sovg‘alar taqdim etildi. Hammaning yuragidan joy olgan va o‘zbek-turk do‘stligining ramziga aylangan «Biz birlikda kuchlimiz” asari muallifi Sarvar Farmonov tomonidan tashkil etilgan rasm chizish mashg‘uloti, futbol va varrak sayli bolalarga haqiqiy shodlik hadya etdi.
OVAKENTDAGI FUTBOL
Bu yigitchalarday ashaddiy futbolchilarni hech qayerda ko‘rmaganman.
Varrak sayli, rasm mashg‘uloti va rejamizdagi boshqa ishlarimiz tugamay, chuvillab bizni shoshirib qo‘yishdi.
O‘zbekistondan ikki xil futbol formasini keltirgandik. Biri Sarvar Farmonov chizgan va turk-o‘zbek do‘stligi ramziga aylangan surat tushirilgan oq rangli va ikkinchisi “Paxtakor” futbol komandasiga oid bo‘lgan ko‘k rangdagi liboslar edi.
“Paxtakor” nomini aytishga qiynalganlari uni O‘zbekiston deb atadik. Shunday qilib qiyinchilik tug‘dirgani uchun maydonga “O‘zbekiston” va “Ovakent” jamoalari tushdi.
Bolalarni yanayam ruhlantirish uchun O‘zbekistonning yoshlar futbol jamoasi Osiyo chempioni bo‘lganini qayta-qayta takrorladim.
– ...Sizlar esa nasib qilsa jahon chempioni bo‘lasizlar!, – dedim ularga.
O‘yin so‘ngida “ O‘zbekiston” futbol jamoasi 1:0 hisobida g‘olib bo‘ldi.
Biz ikki jamoa a’zolariga ham oltin, kumush medallarni taqib, o‘zbek do‘ppilarini kiydirdik.
Bu quvonch, bu hayajonlarni tasvirlab bera olmayman.
O‘zbekistonga qaytganimizdan so‘ng bir futbolchi menga qo‘ngiroq qildi:
– Siz medalni oltin degandingiz. Ammo u xaqiqiy oltin emas ekan.
– Xafa bo‘ldingmi? – so‘radim undan.
– Yo‘-o‘-o‘q! Bu medal menga o‘nta oltindan qadrliroq. Chunki u ilk medalim. Kun kelib, Jahon chempioni bo‘lgan taqdirimda oladigan medalimni ham siz taqib qo‘ygan medaldan balandga ilmayman.
Bundan ortiq e’tirof bo‘ladimi?
BU BAHORGA YETMAGANLAR
Xataya tumanidagi qishloqning odamlari samimiy, sodda, chehrasi fayzli ekani yuz-ko‘zlaridan ko‘rinib turardi...
Balki shuning uchun sumalak ham boshqacha shirin va barakali chiqqandir.
Dasturxon atrofiga o‘tirgach, Qur’on tilovatlari yangradi. Ko‘zimdan duv-duv yosh oqdi. Ko‘z yoshlarimni keyin ham to‘xtata olmadim. 1966-yilgi Toshkent zilzilasi haqida o‘qiganlarim yodimga tushdi.
– Bu bahorga yetganlar bor, yetmaganlar bor, – dedi sumalakchi nuroniy momo xo‘rsinib, – o‘tgan yillari qavmimiz ancha katta edi. Zilzila sabab ko‘pchilik qurbon bo‘ldi. Ular yeta olmagan bahor bu. Ular yetmagan sumalak bu....
Qozon cheti qotib qolgan sumalakdan oldim, biroq qani endi o‘sha jimjiloqcha sumalakni yutolsam...
Ehtimol, hammaga manzur bo‘lgan sumalak menga vayronalar ostida qolib, halok bo‘lgan sumalakxo‘r bolalarsiz tatimagandir...
Muazzam IBROHIMOVA
