Baliq tutish-chun bir kun

Dilshod, men hamda Omon.

Yo‘l oldik daladagi

Huv, katta anhor tomon.

Qo‘lda tutib qarmoqni,

Xaltachaga non soldik.

Uzoq ekan anhor ham,

Yetguncha ancha toldik.

“Baliq tutolmaysiz”, deb

Nortoy birga bormadi.

“Biz bilan yurgin” desak,

Gapga quloq solmadi.

Manzilga yetgach suvga

Qarmoqlarni tashladik.

Qachon baliq tortar deb

Intiq kuta boshladik.

Birdan qarmoq po‘kagi

Suvda o‘ynab qoldi-ku,

Tez yopishib dastakka

Qirg‘oq tomon oldik-ku.

Buni qarang, qarmoqqa

Ilinibdi qurbaqa.

Chiqarib olib tezda

Uloqtirdim yiroqqa.

Dilshodning xo‘ragiga

Ilingandi zo‘r “laqqa”,

Uni tutib qololmay,

Tushdi-ku o‘zi laqqa.

Omon-chi chuvalchangni

Ilaman, deb qarmoqqa

Qarmoqning “tilcha”sini

Sanchib oldi barmoqqa...

Baliq tutish yo‘rig‘in

O‘rganib ham oldik biz.

Anchagina baliqni

Chelakchaga soldik biz.

Oftobda ham toblandik,

Hatto cho‘mildik biroz.

Tabiat quchog‘ida

Yayramoq qandayin soz.

Yo‘l oldik uyimizga

Kech kirib kun botar chog‘.

Kayfiyatlar zo‘r edi,

Qo‘shiq aytdik quvnoq, shod.

Qaytishda uchratdik biz

Nortoyboyni qishloqda.

Havas-la qarab turar,

Bizga Nortoy yiroqdan.

O‘ljamizni ko‘rsatib,

Maqtanib qo‘ydik toza.

Ovga bormaganiga

Afsus qildirdik rosa.

Mahmud TO‘YCHIYEV