Yo‘lakda

bolakay yuripti

o‘zicha kashf etib ko‘chani.

Qo‘lida oppoq bo‘r –

quyoshchalarga

to‘ldirdi hovlining ichini.

U quyoshni chizdi

qorong‘i muyulishda

unutilib yotgan bir toshga.

Uyning ham eshig-u derazasini

to‘ldirib yubordi quyoshga.

Suykadi bo‘rini yungli g‘altakka –

Momosini bir zum bosganda uyqu.

Zanjirda talpingan kuchugiga ham

Jajji bir quyoshcha hadya etdi u.

Serqatnov chorraha,

tanish-notanish

kishilarning oyoqlari ostiga

sonsiz quyoshlarni chizdi bolakay,

chizdi daraxtlarning po‘stiga.

Ko‘priklarga chizdi,

Soyaga chizdi.

harbiy mashinaning chizdi zirhiga...

Yana qaylargadir,

o‘nlab yo yuzlab

unut devorlarning sirtiga

oppoq quyoshlarni chizdi bolakay...

Tag‘in chizmoqchiydi,

bo‘ri tugadi,

boshqa narsalarga

ketdi mahliyo.

Ketdi,

Boshqa narsalarga mahliyo...

Lekin, shu kattakon,

keksa olamning

bir kichik ko‘chasi,

bir burchagida

mitti quyoshchalar,

oq quyoshchalar

Yonib qoldi bola umidi kabi!

Bilaman!

Ko‘p edi, ko‘p edi hali

nurga zor go‘shalar,

nurga zor yerlar –

lekin ularga ham bolakay bir gal

Quyosh eltishiga ishongim kelar!

Omon MATJON,

O‘zbekiston xalq shoiri