Sindi qish to‘qigan muz hisli qafas,

Mana, yana qushlar chug‘urlab qoldi.

Ona nigohiday muloyim nafas

Zamin-u osmonni bag‘riga oldi,

Demak, bahor keldi.

Bu nafasdan yerda keksa-yu yoshning

Odmi chehrasida ezgu ro‘shnolik,

Dov-daraxt kiyajak zilol libosing,

Zilol barin tutib yugurar shodlik,

Demak, bahor keldi.

Kelar deb shu siyqa qadim yo‘l bilan,

Ezgu intiqlikda ko‘pchibdi toshlar.

Ne takror, betakror iliq qo‘l bilan

Sochmoqda gullarga ishqdan quyoshlar,

Demak, bahor keldi.

Saxovat momosi tog‘ning ko‘ksidan

Ko‘pirib, hayqirib suti to‘kilmish.

Zarrasi sochilgan muzlar ustida

Shoshqaloq g‘unchalar choki so‘kilmish,

 Demak, bahor keldi.

Hamisha ne’matga homila tuproq

To‘lishgan tanini solmish oftobga.

Dehqon qulog‘iga tanish qo‘ng‘iroq

Jarangdor kurtaklar yetibdi tobga,

Demak, bahor keldi.

Yana bedor, ma’sum tun og‘ushida

Odimlaydi sirlar, shirin shivirlar.

Betobe shabboda nur hovuchida

Yulduzday sepmakda jodu sehrlar.

Demak, bahor keldi.

Zulfiya