Sahar turdim, quyoshni kutdim,

Shudringlarda chaydim yuzimni.

Buloqlarga labimni tutdim

Va borliqda koʻrdim oʻzimni.

Koʻzlarimdan toshdi shuurim,

Toʻlib ketdi bagʻrimda navo.

Mangulikday tuyuldi umrim,

Mangulikday tuyuldi dunyo...

* * *

Togʻlarga chop, dalalarga chop,

Bagʻringni och moviy navoga.

Tuproqni oʻp, maysalarni oʻp,

Dardingni ayt subhi saboga.

Gulga aylan, yomgʻirga aylan,

Sayhonlarga quyil ziyoday.

Qayta tugʻil yorugʻ yuz bilan

Vodiylarni kezgin piyoda...

Togʻlarga bor, dalalarga bor,

Nurga toʻldir umrning damin.

Tuproqni oʻp, yalinib yolvor,

Gunohingni kechirar zamin.

* * *

Quyosh senday yashasam yonib,

Hech bilmasam qaygʻu, oʻlimni,

Ilonlarga... odamlarga ham

Uzatardim qaynoq qoʻlimni.

Quyosh senday yashasam yonib,

Pisand qilmay ayozni, qishni,

Men oʻrganib olardim bir kun

Hammaga teng kulib boqishni.

Biroq senday yasholsam aslo

Boqolmasman hammaga xushhol.

Buyuk emas bardoshim senday,

Erta tongda chiqmogʻim mahol...

Sen-chi, takror chiqaverasan,

Toʻzim bilmas sendagi bardosh.

Naqadar zoʻr, naqadar ulugʻ

Va naqadar baxtlisan, quyosh!

* * *

Bolalarning koʻzlari kerak,

Juda kerak hayratli choʻgʻlar –

Bu dunyoning bor goʻzalligin

Faqat soʻzlar u qora koʻzlar.

Bolalarning qoʻllari kerak

Daraxtlarga, yerga, maysaga,

Bolalarning tillari kerak

Dunyodagi har bir narsaga.

Oftob chiqar bolalar uchun,

Bolalar-chun yashaydi shamol.

Dunyo turar bir bandi kabi,

Koʻksida gʻam, koʻzida malol.

Dunyo faqat bolalarniki...

Hayot qilgan ularga tortiq.

Faqat zoʻrlik bilan dunyoni

Bolalardan olmangiz tortib!..

Shavkat Rahmon