Lavh

Bir vaqtlari onam to‘kib ko‘z nurin

Paypoq to‘qib sotib olib bergan lavh.

Kitobga tutinib do‘st o‘tar umrim,

Fayzli hayotimga bag‘ishlar farah.

Qo‘lga kitob olsam lavh yoyar kaftin,

Go‘yo onam kaftin duoga ochar...

Bunda his etaman mehrning taftin,

Suratdan termulib ko‘z nurin sochar.

Urchuq toshidayin aylanadi oy,

Oq ip pishiganday nur bo‘lib oqar.

Bu lavh hayotimga bag‘ishlar chiroy,

Saman otim kabi xayol uloqlar.

Qalbimni qamraydi cheksiz quvonchlar,

Onamni eslayman men to‘yib-to‘yib.

O‘qiyman, onamday kaftlarin ochgan

Lavhning ustiga men kitobim qo‘yib.

Uyg‘onish

Derazamning ko‘zidan

Yel kiradi otilib.

Qovoqning mushaklari

Ko‘zni ochar tortilib.

Pardalar orasidan,

Oftob – jo‘ram mo‘ralar.

Narida jimir-jimir,

O‘ynoqi suv o‘rmalar.

Onam pishirgan sutning

Hidi urar dimoqqa.

Kerishib, yozgum quloch,

Olam sig‘mas quchoqqa.

Dilimda allaqanday

Oydin hislar cho‘lg‘anar.

Do‘stim quyosh har tongda

Menga baxtdan ber xabar.

Mo‘min Avaz