Kelajakka qo‘yib poydevor,

Tarix so‘zlar – ko‘zgudagi bo‘y.

Nazm oqar, azim, shiddatkor

Og‘ushiga tortib ketar o‘y.

Mo‘jizalar yaratib har on,

Atom asri qo‘l silkir go‘yo,

Mening qalbim bir armon o‘rtar –

Navoiysin sog‘ingan dunyo.

Komil inson yaralarmi yo,

Uyg‘oq vijdon aziyatidan:

Bu dunyodan qo‘li bo‘sh ketgan,

Iskandarning vasiyatidan.

No‘shiravon gulgun bog‘ida,

Qay nargizdan taralar hayo,

Yuragimni bir orzu o‘rtar –

Navoiyni izlagan dunyo.

Sensan, zamin, borlig‘im, sha’nim,

Qat-qatingda ildizlar pinhon,

Shu ildizda o‘zligim manim,

Onam bo‘lib so‘zlagan zabon.

Hasadlarni yengolgan hayrat,

Ozodlikka qalb ochgan ziyo,

Quyosh sari ko‘kka bo‘y cho‘zib,

Navoiysin topolgan dunyo!

Kavsar Turdiyeva