Dakki

– Menga hech kim kerakmas,

Qoʻltelefon boʻlsa, bas!..

Deb qoldi bir kun ukam.

Dedim:

– Gaping notoʻgʻri,

Dedim:

– Uka, esing kam!..

Seni sevib, qaragan,

Oq yuvib, oq taragan

Onam-chi? Kerakmasmi?

Otam-chi? Kerakmasmi?

Men-chi? Opa-singling-chi?

Qavm-qarindosh, oʻrtoqlar?

Manov togʻlar, oʻtloqlar?

Yurting-chi? Vataning-chi?..

Qoʻltelefon... U nima?..

Qoʻlda yasalgan matoh.

Toshga bir ursang, tamom,

Boʻladi pachoq-pachoq.

Oʻyla shuni, mehr qoʻy

Umrboqiy ishlarga,

Kitob oʻqishga yoki

Hunar oʻrganishlarga.

Qoʻltelefon oʻgʻirlar

Avrab, vaqting-naqdingni.

Vaqtingni yoʻqotganing –

Yoʻqotganing baxtingni.

Duo olish

Shoshilardim musobaqaga,

Kech qolardim, sustlashsam xiyol.

– Forma?.. Kalit?.. Telefon... oldim,

Va yugurdim misoli shamol.

Va toʻxtadim koʻp oʻtmasdan. Oh!..

– Olmabman-ku bobomdan duo!

Qaytdim ortga. Duo olmasdan,

Biror ishni qilmoqlik – xato!

Va... ulgurdim. Qoʻlladi Xudo.

Musobaqa kechiktirildi.

Oʻyinda eng koʻp “gol”ni urgan

Gʻolib bizning sinfimiz boʻldi.

Fillarning quloqlari

Fillar bolaligida

Juda shoʻx boʻlgan chogʻi.

Choʻzilaverib, shalpang

Boʻlib qolgan qulogʻi.

Shukur Qurbon