Qoʻqon arava

Qoʻqondagi muzeyda

Turar “Qoʻqon arava”.

Bir qarich ham jilmaydi,

Boʻlmang kutib ovora.

Tor koʻchani toʻldirib,

Bir vaqtlar yurgan u.

Yuk yetkazib manzilga,

Rosa davron surgan u.

Gʻildiragi tushovda,

Yulduz sanar shotisi,

Sogʻinsa ham yoshligin,

Kelmas sira ot isi...

Topqir chol

Mahallada bitta chol

Menga boqib jilmaydi.

Birinchi bor koʻrishim,

U yoniga imlaydi.

– Seni tanib turibman,

Nabirasan Omonga.

Kech boʻlganda soʻppayib,

Ketyapsan qay tomonga?

Javob berma, ol nokni,

Bilmasam ham otingni.

Yuz-koʻzlaring aytyapti

Kimligingni, zotingni.

Ona yer

Oʻsib-oʻsib, yildan yil

Bulutlarga yetar togʻ.

Qancha ogʻir boʻlmasin

Ona yerning vaqti chogʻ.

– Hali yosh, deb farzandim

Qoʻldan qoʻymas bir onga,

Tilab mangu omonlik

Boqar zangor osmonga.

Konizarlik bolalar

Konizarlik bolalar

Ochilgan gul-lolalar.

Sodda, sofdil, begʻubor

Shuning uchun omad yor.

Bekor yurmay koʻchada,

Sayoq yurmay kechada.

Qarashar uy ishiga

Oʻxshab yigit kishiga

Kiyimlari top-toza,

Elga manzur – ovoza.

Olmas oʻzin panaga

Ogʻriq berib tanaga.

Tilida “Siz”, “Salom” bor,

Qalbi toʻla gʻurur, or.

Kichiklarga himmatli,

Kattalarga qimmatli.

Osmon – olam tomidir,

Maktab – bilim konidir.

Charaqlagan oftobi –

Qoʻlidagi kitobi.

Mustaqil yurt erkasi,

Porloq boʻlsin ertasi.

Kamol topsin, yayrasin,

Bulbuldek zoʻr sayrasin.

Vali Ahmadjon