Olim polvon

Olim polvon qishloqning

Sara polvoni edi.

Davrada or talashgan

Nomus-vijdoni edi.

Qayga borsa izzatda

Mag‘rur kerib ko‘ksini,

Elning iftixori deb

Sezar edi o‘zini.

Taqdir ekan, bir yili

Tushib kelganda tog‘dan.

Tepadan uchib ketib,

Judo bo‘ldi oyoqdan.

Eh,

Polvonning belidan

Kuch ketdi,

Quvvat ketdi,

Elda mashhur nomiga

Cho‘loq degan ot yetdi.

Ko‘ngil yomonda, ko‘ngil

Hohishin qo‘ymas ekan.

Kurash tushgan er yigit

Kurashsiz turmas ekan.

Garchi endi olishish

Kelmasa ham qo‘lidan

Hech uzmadi ko‘nglini

Polvonlikning yo‘lidan.

O'g‘illari bu korning

Etagidan tutmadi.

Shunda ham Olim bobo

Umidin tark etmadi.

Yillar o‘tib Yaratgan

Yorug‘ etdi yuzini.

Kenja nevara bosdi

Bobosining izini.

Shukronadan keksaning

Ko‘zlariga qalqdi yosh.

Duo qildi dilbandin,

Tiladi sabr, bardosh.

Kenjatoy ilk bor yutib

Chiqqanida gilamga

Olim polvon xotirjam

Kulib boqdi olamga.

Yurt osmoni

Quyosh porlar

Osmon osuda,

Qir bag‘rida yelishar yellar.

Qanotida Vatan haqida

Qo‘shiq olib kelishar yellar.

Kuylayversang,

Qo‘shiqlar to‘lsa,

Zaminning to‘rt tomonlariga.

Ko‘zingda yosh, ruhing yuksalar,

Ona yurtning osmonlariga.

Tut daraxti

Har bahorda kesishar,

Qo‘yishmaydi o‘sgani.

Malol kelar yo‘l bermay,

To‘sishgani-to‘sgani.

Ammo,

Iroda g‘olib,

Umid sira o‘lmaydi.

Yashil barglar tiriklik

Qo‘shig'ini kuylaydi.

Sodiqjon Inoyatov