SAHRODAGI QUSH

Saksovul tepasiga

Omonat uya qurib,

Shod yashaydi, o‘zicha

Palaponlar o‘stirib.

G‘ayrati jo‘shib, yuksak

Ko‘tarilsa samoga,

Ko‘zi tushar olisda

Vodiylarga, daryoga.

Xush ko‘rsa ham yiroqdan

Jilva qilgan chamanni.

Tark etmas qumi qaynoq

Sahrosini – Vatanni!

URUSHNI KO‘RGAN ODAM

“Urush ko‘rgan odamlar

Rosa mergan bo‘lishar.

Har qanaqa nishonni

Olisdan ham urishar”.

Akamning so‘zlariga

Ishonmayman men endi.

(Bu gapning yolg‘onligi

Boyagina bilindi).

Daladagi bug‘doyni

Talayvergach qush-quzg‘un,

“Afg‘onchi” Nor akani

Boshlab keldik biz bugun.

U imillab miltiqqa

Bir juft o‘qni joyladi.

Xomush edi, qushlarni

Uzoq-uzoq poyladi.

So‘ng...

Dag‘-dag‘ titrab qo‘li,

Yuzlaridan qochib qon,

Miltiqni tashlab, dilxun

Jo‘nadi uyi tomon.

O‘ylanaman, tushunmay

Shuncha mergan bo‘lsa ham,

Uzolmaskan qushga o‘q

Urushni ko‘rgan odam.

SHOIR UKAMGA

Yashay olmasang she’rsiz,

Dil o‘rtansa tunlari,

Jaranglasa ruhingda

So‘zning sirli unlari.

Quloq solgin qalbingga,

Unda ajib sehr bor,

She’riyat deb atalgan

Mulkka ulkan mehr bor.

Bas,

Ezgu tuyg‘ularga

Sozlab ko‘ngil torini,

To‘kaver oq qogozga

Yuragingda borini.

SURBET

– Gilos pishdi,

Kelding sen.

O‘rik pishdi,

Kelding sen.

Olma, uzum,

Shaftoli

Hammasidan

Yeding sen.

Xo‘sh,

Tag‘in nima pishdi,

Yana paydo bo‘lding sen?

– Bilmadingmi,

Bildim men,

Qizg‘anchiq bo‘lma yana,

Bog‘ingizning to‘rida

Anor bo‘zardi ana!

Sodiqjon INOYATOV